Ik ben moeder van een bijna driejarige peuter die er zo nu en dan van overtuigd is dat de wereld haar speeltuin is en dat alles moet kunnen. Aimee is een rouwdouwer die een uitdaging niet snel uit de weg gaat en die in de veronderstelling leeft dat mama haar ook zal opvangen wanneer zij van de 6de traptrede naar beneden springt… onaangekondigd. Hoewel zij ons meest kostbare geschenk is, bezorgt zij ons ook regelmatig grijze haren, een veel te hoge bloeddruk en incidenteel een stesslevel dat zo hoog is als de Eiffeltoren.
Menolo Blanics en een hapje lippenstift
Ik werk fulltime, zing in een band en heb, in mijn hoofd, een druk sociaal leven. Ik werk als rapporteur/ maatschappelijk werker. En ongeacht de pedagogisch verantwoorde motiverende gespreksvoering op mijn werk, vind ik opvoeden (met behoorlijk wat hulp van Jo Frost op RTL4) maar een ingewikkeld ding. Want wat moet ik nou doen als ik mijn kind na 1 keer waarschuwen op de trap zet, na 2 minuten terug kom en ontdek dat zij mijn nieuwe Manolo Blaniks aan heeft, mijn lippenstift uit de tas heeft gehaald, daar een soort van hap van heeft genomen en ontkent dat zij van de treden af is geweest? Nou..? Zeg het maar…
Goede en slechte dagen
Ik ben een moeder die op slechte dagen (lees slaapgebrek in combinatie met de peuterpubertijd, te veel werk en te weinig me-time of goede sex) in een trainingsbroek, make-up loos door de winkelstraat slentert en impulsaankopen doet om mijn emotieregulatie een beetje in balans te trekken.
Ik ben ook een moeder die op goede dagen (lees uitgeslapen, qualitytime tot de derde macht en salaris weer gestort als achtervang voor de slechtere dagen) op hoge hakken, strakke broek en rode lippenstift van de ene afspraak naar de andere scheurt, alles onder controle heeft, en denkt dat ik wel 4 kinderen zou willen want ‘wat doen wij het goed….’
Manisch moederschap
Dit manische-moederschap-gevoel maakt echter snel plaats voor situatie één, wanneer ik thuis kom en de hond (die ik in mijn hysterische planning toch een beetje ben vergeten) uit wraak, want zo zijn ze ECHT, mijn nieuwe Manolo Blaniks heeft afgekauwd. Hoewel de krengen voor geen meter zitten, en er eigenlijk nooit een gelegenheid was waarbij ik ze aandurfde, is dit het moment dat ik al mijn frustratie botvier op jawel… het kopen van nieuwe schoenen… En de cirkel is weer rond.
Spontane seks
Jurian is mijn man, een afgetrainde, ik-praat-niet-heel-veel-over-mijn-emoties-politieagent die het onnodig vindt dat ik mij druk maak over dingen die nog moeten komen. Hij zegt regelmatig: “dat komt wel wanneer het zo ver is”…. Ik kan….. zucht, laat maar….
Hij is mijn relativerend vermogen en mijn brede schouder in bange tijden van het slechte-dagen-moederschap-gevoel. Onze relatie is top, inclusief de agenda seks, de hysterische ik-ben-zo-moe-huilbuien en de moet-ik-hier-altijd-alles-alleen-doen-ruzies. Dan hebben we nog de jij-waardeert-mij-niet-genoeg-gesprekken en de nee-nu hoef-ik-je-bloemen-niet-want-die-koop-je-alleen-omdat-ik-gister-zei-dat-je-nooit-bloemen-voor-mij-koopt-uitval. Gelukkig wisselen we dit af met vakanties waarbij de kleine meid naar opa en oma wordt gebracht en er zelfs (ja echt!) sprake is van spontane seks en spontane bezoekjes van vriendinnen in het kleine dorp waar ik woon. En spontane aankopen (je weet wel die van de slechtere dagen) worden op die dagen gewoon weer teruggebracht.
Opvoeden is geduld hebben, op zijn tijd hilarisch en af en toe frustrerend. Wij groeien als ouders, als partners en als wereldbewoners op deze bijzonder gekke planeet. Groeien doet soms pijn. De groeipijn van het manische-moederschap….
Liefs Esther