Ik werk 36 uur per week. Ik vind dat ik als werkende moeder leuker ben dan wanneer ik dagen lang thuis zit en mij niet op voldoende vlakken uitgedaagd voel. Dit is zeer persoonlijk, heb ik inmiddels begrepen. Zo zijn er vrouwen die met vier kinderen fulltime huismoeder zijn en dit heerlijk vinden. Dat is dikke prima! Soms lijkt het mij ook wel handig. Het hele ‘thuis en privé’ gescheiden houden is namelijk net zo níet te doen als tijdens je dieet niet aan chocolade denken of tijdens het meeblèren met de autoradio rekening houden met de mensen die naast je stil staan bij het verkeerslicht. Allemaal niet-te-doen!
Hello Kitty pleisters
Laatst zat ik op mijn werk, lekker op dreef, toen ik vijf gemiste oproepen bleek te hebben van het thuisfront. Als een moeder die in plaatjes denkt vijf gemiste oproepen van thuis heeft, dan zijn de bloederigste doemscenario’s in het hoofd niet aan te slepen! Gister had mijn dochter het voor elkaar gekregen om met een plastic kinderschaar (waarmee je nog geen velletje carbonpapier door midden knipt) in haar vinger te knippen… te snijden.. te schaven.. te kietelen.. Anyway, er moest en zou een pleister op. Voor het slapen gaan moest van mij de pleister er weer af want ik ben als de dood dat het ding ergens in haar keel belandt. Het verwijderen van de pleister was een groter drama dan het hele schaarincident. Dus ik had de belofte gemaakt dat zij de volgende morgen een nieuwe Hello Kitty pleister mocht. Ik was alleen al naar mijn werk vertrokken toen zij nog heerlijk lag te tukken. En ik was vergeten de ‘pleisterafspraak’(van levensbelang) met mijn man te delen. Toen mijn man haar die ochtend aantrof in bed, was het eerste dat er moest gebeuren.. Jawel, een pleister. Het hele dilemma was echter dat niemand meer wist welke vinger nou zo ‘gewond’ was. Dus mijn driejarige dochter had papa gesommeerd om mama te bellen, want die wist het wel. Mijn man belde mij dus op mijn werk met de vraag aan welke vinger Aimee (niet) gewond was. Ik heb gegokt, linker middelvinger, en dit bleek de goede. Althans, dochter ging akkoord. Oorlog voorkomen. Note to self: Hoe saaier de pleisters, hoe minder je ze plakt! Heb je Hello Kitty pleisters (o.d. soortgelijke in huis) dan moet je je bergen als de waterpokken uitbreken!
Toedeledokie procureur generaal!
Natuurlijk kennen alle werkende moeders de momenten dat je thuis nog even die ene mail moet versturen en dat je op je werk nog even het opvangrooster in de iPhone agenda’s van de gastouder, oma en manlief moet rammen. Dit is geen probleem. Soms lopen privé en werk echter ineens door elkaar. Bam! Iedere moeder heeft wel eens van die woordjes die je tegen je kind zegt, maar die toch wat gekkig zijn wanneer je die tegen een volwassen gesprekspartner uitspreekt. Zoals “Hatseflats”, “Hupskeetje” of “Toedeledokie”, alleen dan tegen een officier van justitie of een procureur generaal…. Pffff.
Melkspoor
Er is echter een ander, nog veel hoger, niveau van privé en zakelijk door elkaar gooien. Wanneer dit gebeurt: gewoon blijven ademen in plaats van aan het gevoel van Ik wil niet meer leven!!! toegeven. Zoals kolven in een soort van oud kopieerhok vlak naast de werkstrafunit met een oude, lawaai-makende, pomp-achtige installatie die het geluid van een draaiende magnetron deed verbleken. En als je dan dacht dat je netjes en ongeschonden de derde kolfbeurt van de dag had doorstaan, nietsvermoedend een spoor melk van de kolfruimte naar de personeelskantine door een niet goed sluitend navulflesje trekt… Zucht.
Tepelhoed
Een mantelpakje met teruggegeven voeding op de rug en daar pas aan het eind van de dag achter komen. “Heb ik daar de hele dag mee rond gelopen….?” Yup! Chocoladepasta tussen je papieren dossier en dit, in het bijzijn van een cliënt, uit elkaar trekken.. Je autosleutels kwijt zijn, nieuwe laten maken en ze drie dagen later in een Tupperware bakje achterin een keukenla terugvinden. Je werktas waar je, wanneer je het koptelefoontje van je telefoon eruit trekt, een speen, een tepelhoed en een digitale rammelaar mee neemt….
Dus: lang leve het thuiswerken en face-timen op kantoor met je peuter die voor het eerst op het potje heeft gezeten en dit even moet laten zien terwijl jij naast je collega’s achter je pc zit.
Ach, het hoort erbij. Ik ben niet los te koppelen van mijn dochter en zij niet van mij. Dus dat het een en ander soms door elkaar loopt, so be it!
Liefs Esther
Beeld boven: Pinterest