De eerste levensjaren van je kind(eren) worden voor de ouders ook wel tropenjaren genoemd. Sinds we een tweede kind hebben, wordt dit steeds vaker tegen mij gezegd als ik wel eens in gesprekken aangeef dat ik bepaalde dingen met twee kinderen tegelijk best wel zwaar en heftig vindt. ‘Ja, dit zijn de tropenjaren’. Ik knik altijd ja, maar tegelijkertijd denk ik: Wat?! In mijn ogen horen voornamelijk de positieve dingen des levens bij alles wat je in verband brengt met de ‘tropen’. Zon, zee, strand, vakantie, relaxen, en ga zo maar door. Wat bedoelen mensen dan? Dat je, ondanks dat het zwaar is toch moet blijven genieten van de tijd dat je kinderen zo klein zijn? Dat deze jaren het snelst voorbij gaan en je, als de kinderen later ouder en zelfstandig zijn, zou wensen dat deze jaren weer terugkomen? Zijn het daarom tropenjaren? Dat wordt immers ook heel vaak tegen mij gezegd. De definitie van het enkelvoud ‘tropenjaar’ is volgens de dikke Van Dale:
- Jaar in de Tropen
- Slopend jaar
Nou, daar zit ik dan met m’n goede gedrag, én een woord met ‘tropen’ erin dat een negatieve betekenis heeft. Blijkbaar komt deze uitdrukking uit de koloniale tijd en let wel je moet het niet verwarren met ‘tropisch jaar’. Mensen die uitgezonden werden naar bijv. Nederlands Indië, mochten de periode dat ze daar werkten dubbel tellen voor hun pensioen, vandaar ‘tropenjaren’. Van oorsprong dus wel een positieve betekenis. Dat stelt mij dan weer gerust. Nu de koloniale tijd voorbij is, wordt de uitdrukking gebruikt om aan te geven dat iemand een zwaar jaar achter de rug heeft. Tropenjaren tellen namelijk dubbel!
Een slopend jaar en ja, nu snap ik ook waar iedereen het over heeft, want de eerste jaren na de geboorte van je kind(eren) zijn slopend. Het zijn jaren waarin je weinig slaapt en oververmoeid bent, veel ballen in de lucht moet houden, met allerlei vragen zit waarvan ik me heel vaak afvraag of ik de antwoorden wel weet. Zelfs als je een redelijk ‘makkelijk’ kind hebt, zijn deze eerste jaren zwaar. Ikzelf ben continu bezig met het ritme van mijn kinderen, ook toen ik maar één kind had. Ritme, structuur, gezonde en gevarieerde voeding voor de kinderen zijn allemaal zaken waar ik bij zweer.
Maar wanneer zijn deze tropenjaren dan voorbij? Elke moeder verschilt hierover van mening. De één zegt na een jaar, want dat is het moment dat je baby een dreumes wordt en je dus, volgens de moedermaffia, geen borstvoeding meer hoeft te geven. De ander zegt weer dat het voorbij is als je kinderen de schoolleeftijd hebben bereikt. Sommigen maken het nog erger en zeggen dat de eerste paar levensjaren van de kinderen niet zo zwaar zijn, maar ze de puberteit van de kinderen meer ‘tropenjaren’ vinden…lastig tellen op deze manier, maar ik denk dat iedereen voor zichzelf bepaalt wat tropenjaren nu precies zijn.
Bij het aantreden van ons tweede kind is het huishouden, het eerste waar ik korte metten mee heb gemaakt. Dat hebben we uitbesteed en scheelt daarmee heel veel tijd en gezeur in huis. Ook zijn mijn sociale verplichtingen eronder gaan lijden. Ik moet daar eerlijk bij zeggen: ik heb dat ook laten gebeuren. Met twee kinderen in huis ga ik minder snel in de avond de deur uit. Een kind is nog te overzien, omdat je dan je volledige aandacht aan het ene kind kunt besteden, maar twee kinderen tegelijkertijd rond bedtijd in m’n eentje handelen vind ik echt een crime. Daar wil ik papa het liefst niet mee opzadelen, maar soms moet het wel. Daarnaast ben ik in de avond ook gewoon moe en vind ik het fijner om thuis lekker te chillen op de bank of in m’n bed. Doordeweeks ben ik gewoon minder flexibel in sociaal opzicht, maar bij ons thuis komen bankhangen als de kids op bed liggen, daar ben ik altijd wel voor in. Voorwaarde is alleen dat je een fles wijn meeneemt om samen op te drinken, want die kan ik zo aan het eind van de dag heel goed gebruiken.
En dan de familieverplichtingen, daar kun je vaak niet onderuit. Mijn belangrijkste regel is dat ik kinderfeestjes in het weekend (bijna) nooit oversla. Als een van onze kinderen ziek is, dan ga ik alleen met de andere, maar in de regel sla ik ze nooit over. Kinderen vinden het gewoon geweldig om jarig te zijn en een feestje te hebben. Ze bedenken van tevoren wie er mag komen en wie niet. Daarnaast beginnen kinderfeestjes veelal een beetje vroeg in de middag, dus dan kunnen we ook een beetje op tijd naar huis. Als we meerdere verplichtingen in het weekend hebben, probeer ik het sowieso te beperken tot een per dag en dan wil ik eigenlijk weer een beetje op tijd met de kinderen richting huis. Meestal is dat wanneer het bedtijd is. Voor we de auto instappen, hijs ik ze in hun pyamatjes en dan hoop ik vurig dat ze tijdens de autorit in slaap vallen, zodat ik ze thuis alleen maar in bed hoef te leggen…
Het krijgen van een kind is daarnaast ook een behoorlijke ‘aanslag’ op je relatie of huwelijk. Uit onderzoek blijkt dat één op de drie relaties sneuvelt, voordat het oudste kind drie jaar is. En begrijpelijk. Het is zwaar! Hoeveel je je ook voorbereid op het krijgen van een kind, je bent nooit genoeg voorbereid. Je wordt van partners opeens ouders en alle aandacht gaat naar de baby. De nachten zijn lang, de dagen voelen kort. De eerste paar maanden ben je blij als je eindelijk eens een keer onbezorgd kunt doorslapen, het kraambezoek hebt kunnen doorstaan en de baby niet hebt uitgehongerd. Het is een feit dat je relatie onder druk komt te staan wanneer er kinderen bij komen. Mensen die zeggen dat het niet zo is, liegen gewoon!
Als vrouw heb je bovendien een flinke dreun op je lichaam en daarmee je zelfvertrouwen gehad. Ook al zeggen nog zoveel mensen dat het wel allemaal wegtrekt, de frustratie als je voor je kledingkast staat en je past letterlijk niks wat erin hangt, vreet alleen jou op en niet de rest. De overdosis aan hormonen, die als gevolg van een zwangerschap door je lichaam gieren, doet het kersverse moederschap ook niet echt goed.
Wellicht wil je ook nog wel eens werken aan achterstallig onderhoud van je nagels, gezicht, haar of gewoon lekker wegzakken met een goed boek of een flinke portie slaap inhalen. Allemaal zaken die erbij inschieten tijdens de ‘tropenjaren’.
De tropenjaren tellen dubbel en dat is een feit. Voor mijn gevoel tellen ze zelfs dubbel in het kwadraat. Slapeloze nachten in combinatie met een fulltime baan is slopend. Maar toch ben ik af en toe verbaasd hoe scherp ik overdag kan zijn met maar heel weinig slaap. Je raakt eraan gewend en je wordt creatief. Vanaf het moment dat het ochtend wordt, gaat de geoliede machine weer draaien. Niet nadenken, gewoon doorgaan: jezelf klaarmaken, de kinderen klaarmaken Het zijn immers ook de jaren van onvoorwaardelijke liefde, liefde zoals je die nog nooit hebt gekend en voor je het weet, zijn ook de tropenjaren voorbij 😉
Ik ben Sangita Paltansing, geboren in 1982, in de mooiste stad achter de duinen, Den Haag. In het dagelijks leven werk ik, fulltime, als lokale beleidsambtenaar. Daarnaast ben ik, eveneens fulltime, moeder van twee prachtige dochters. Shivaya (april 2012) en Vanisha (april 2015). Deze combinatie brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Hier schrijf ik uiteraard graag over. Daarnaast hebben, naast de combinatie van werk en moederschap, ook veel algemene zaken mijn interesse: de actualiteiten, vraagstukken
Beeld boven: Polly Wreford