Nog nooit had ik zoveel rituelen, dan sinds ik moeder ben. Ook niet zo gek natuurlijk, want ‘opeens’ vraagt de dag om een bepaald ritme. En rituelen en ritme gaan nu eenmaal heel goed samen. Het begint al vroeg in de ochtend. Inmiddels slaapt Lena bijna iedere nacht in haar eigen bed. Om een uur of zes wordt ze wakker (ja ja, nog altijd een heel vroeg vogeltje), ze roept één van ons of trippelt zelf naar onze kamer en kruipt tussen ons is. Een ritueel dat meer ouders zullen herkennen. Niet alleen om zo zelf nog een kwartiertje extra slaap te pakken, maar vooral omdat het zo heerlijk is om een klein warm lijfje tegen je aan te voelen. Een paar minuutjes ligt ze stil en dan begint Lena’s eigen ritueel: draaien, nog eens draaien, helemaal onder de dekens kruipen, nog een beetje draaien en vervolgens… kletsen! ‘Mam, weet je….’ En wat er dan volgt is een stortvloed aan woorden, zinnen, ervaringen, vragen en dromen. We zijn wakker!
Van moeder op dochter
Een ander ritueel van ons als gezin – en van vele andere gezinnen vermoed ik – is het ‘avondprogramma’. Samen eten aan tafel, kletsen en de dag doornemen. Lena haalt zelf een toetje uit de koelkast. Eén van ons ruimt af, de ander zet Lena in bad. Afdrogen, met natte haartjes (blijft altijd zo lief!) in bed nog wat warme melk drinken, een boekje lezen (of soms nog een spelletje doen) en lekker onder de dekens. De afsluiter van dit ritueel stamt nog uit mijn jeugd. Er ging toen al geen avond voorbij waarop mijn ouders niet ‘Ik ga slapen, ik ben moe’ zongen. Dit liedje lijkt wel magisch, want ik herinner me echt dat het me rust gaf. Dat ik tijdens dat liedje ineens alle actie van de dag van me af voelde glijden en me over kon geven aan de nacht. En bij Lena zie ik precies hetzelfde. Zij noemt het liedje ‘Ik hou van jou’, omdat ik er zelf aan het einde die regel aan vast heb geplakt. Zo schattig dat dit voor haar nu de titel geworden is! En zo loopt mijn jeugdritueel over in de jeugd van mijn kleine meisje.
Koffiedate
Lena gaat sinds vijf weken naar school en ook deze fase brengt weer nieuwe rituelen met zich mee. Bijvoorbeeld na school met (één van) ons een kopje thee of ranja drinken en vertellen wat ze die dag gedaan heeft (waar de waargebeurde verhalen en hilarische verzinsels regelmatig door elkaar heen lopen). En gelukkig blijft ook ons wekelijkse bezoekje aan een fijn koffietentje in Utrecht een echt ritueel. Even vreesde ik dat het er niet altijd meer van kwam, nu Lena naar school gaat en haar eigen agendaatje zich snel vult met dansles, kinderfeestjes en speelafspraakjes. Maar gelukkig hecht zij net zo veel waarde aan dit ritueel dan ik. Op de fiets door de stad, een nieuw koffieplekje ontdekken of ‘gewoon’ naar één van de tentjes die we al zo goed kennen. Ik een cappuccino, zij een babyccino, glaasje ranja of liever nog (en dat kan nu het weer herfstweer wordt) een warme chocolademelk met slagroom. Kletsen, knuffelen, elkaar koekje proeven, even tekenen aan tafel of spelen in de speelhoek. En na een uurtje weer opgeladen en nóg meer verbonden met elkaar naar huis.
Rituelen zijn er in allerlei vormen. Sommige herkenbaar voor veel andere mensen, sommige juist per gezin weer heel uniek. Wat gelijk is, is dat ze zorgen voor vertrouwen, rust, verbinding en herkenning. Emoties die van hele grote waarde zijn voor kinderen (en ook voor ouders). In de levens van onze kleine mensjes gebeurt al zo veel, wat zijn herkenbare (rust)momentjes dan belangrijk. En dus maken we er iedere dag tijd voor!
Foto: Daisy Fotografie