Iedere ochtend is het raak. Terwijl ik de slaap nog uit mijn ogen wrijf (want het is tenslotte pas half zeven) en mijn lijf nog flink op gang moet komen danst Lena al door de kamer. Haar beentjes druk stampend op de vloer en uit volle borst zingt ze mee met het voor-iedere-jonge-ouder-oh-zo-bekende-kindertijd-liedje ‘Jarige job, jarige jet’ (vandaag ben je jarig, jongens wat een pret!). Hoe klein ze ook is, de magie van het jarig zijn heeft ook Lena al in haar greep. ‘Lena ook jarig!’, roept ze iedere ochtend. Waarop ik haar enthousiasme – heel flauw – steeds opnieuw moet temperen. ‘Nee schat, dat duurt nog even’. Nu zijn ‘even’, ‘straks’ en ‘morgen’ nog relatief nietszeggende woorden voor mijn dochter van (nu nog) 1 en dus deelt ze me de volgende ochtend met evenveel enthousiasme opnieuw mee dat ‘Lena ook jarig’ is.
Maar morgen is het echt zover. Dan wordt de kleine liefde van mijn leven twee jaar. De twee mooiste jaren van mijn leven. Waarin ik duizenden knuffels aan haar uitdeelde, haar bedolf onder bakken liefde. Waarin ik me schor zong aan kinderliedjes, me samen met haar verbaasde over al het moois in de lucht en in de bomen, waarin we samen uren boekjes doorbladerden. Twee jaren waarin ze leerde kruipen, lopen, vallen en opstaan. Waarin haar gebrabbel over ging in woorden, in korte zinnen. Waarin haar babyhaartjes donker waren, uitvielen, er blonde voor in de plaats kwamen, die langer werden en zelfs in een vlechtje passen. Waarin ze uit tientallen beeldschone jurkjes groeide, die oma en ik vervingen voor tientallen zo niet nog mooiere jurkjes. Twee jaren waarin ik iedere minuut van haar genoot en aan haar dacht. Waarin ik ontdekte dat moeder zijn me past als een jas.
Ik kan niet wachten tot het morgen is. Tot ze wakker wordt en ik haar kan vertellen dat ze vandaag volkomen legaal, keihard mee mag zingen met ‘Jarige job, jarige jet’. Want dan ben jij jarig liefste Lena en wat hebben we een pret! Gisteren vierden we het feest al met familie en vrienden. De eerste verjaardag waarop ze helemaal zelf haar cadeautjes uit kon pakken, in haar eigen woorden kon vertellen wat ze gekregen heeft en ze zelf dikke kussen kon uitdelen aan de visite. Een dag waarover ze ongetwijfeld nog weken praat, want er waren ‘singers’ (slingers), ‘sippies’ (chipies), ‘andere kindjes’, ‘vier opa’s en oma’s’ en heel veel ‘dootjes’ (cadeautjes).
’s Avonds bij haar bedje praatten we nog even na over de mooie dag. Haar kleine kraaloogjes vielen snel dicht, na zo’n intensieve dag. En dan, morgen, ongetwijfeld weer hetzelfde ritueel. Klappende handjes, stampende voetjes en vrolijk gezang ‘Jarige job, jarige jet…’. Maar vanaf woensdag ga ik toch ingrijpen. Lieve Lena, dan trap ik toch even op de rem. De tijd met jou gaat al snel genoeg. Mag ik eerst even 364 dagen aan het idee wennen dat ik een dochter heb van twee 😉 ?
Ik ben Sanne. Moeder van het mooiste meisje van de wereld. Sinds mijn dochter geboren is praat ik over niets liever dan haar. En over andere dingen die met het moederschap te maken hebben. Mijn humor is gelukkig niet verdwenen sinds mijn bevalling, sterker nog: mijn dochter vindt me hilarisch. En dus schrijf ik mijn gekkigheden, mijn verbazing en de dingen die ik meemaak hier op New Mama.