Herken je dat? Dat alles wat je zegt tegen je kind, uiteindelijk in letterlijke vertaling bij je terug komt? Lena is een echte kletskous. Als ze wakker is (en dat is gemiddeld 14 uur per dag…. behoorlijk veel voor een meisje van 2,5) kletst ze ons non-stop de oren van ons hoofd. Hele zinnen rollen over tafel, werkwoorden worden vervoegd (‘heb jij dat opgegeten’: waar halen die kleine mensjes deze grammaticale wijsheid vandaan?), Engelse woorden zijn haar niet vreemd (‘dat is mijn grandmother’…. met dank aan Dora!) en door per dag honderden vragen te stellen (‘hoe heet dit, mam’, ‘waarom dan?’) slaat ze iedere dag weer nieuwe woorden op in haar kleine lieve hoofd.
Zodoende hoor ik mezelf ook heel regelmatig letterlijk praten terwijl Lena tegen me kletst. Deze week speelde ze gastvrouw des huizes en deelde ze me thee en koekjes uit, zelf gemaakt in haar Ikea keukentje. ‘Mam, wil je ook suiker in de thee?’. Nietsvermoedend riep ik ‘Ja, heerlijk schat’. Meestal een juist antwoord, want hoe meer ik haar stimuleer in haar spel, hoe leuker ze het doorgaans vindt. Vandaag was haar reactie anders: ‘Ehm, ik blijf niet heen en weer lopen hoor mama!’ Haha, die zin ken ik ‘Ik blijf niet heen en weer lopen Lena’. Zo klinkt het ’s avonds om acht uur uit mijn mond als ik voor de achtste keer de trap op sjouw omdat mevrouw door de babyfoon roept dat ze me nog graag iets wil vertellen. Zonder erbij na te denken rollen de woorden uit mijn mond, maar mijn kleine lieveling slaat ze op en weet ze dus moeiteloos te reproduceren als mijn gedrag haar even niet aanstaat. Heerlijk toch?
Nog zo één: even geleden dekte Lena papa toe op de bank. Peter installeerde zich voor een kleine powernap en Lena schoot meteen te hulp met knuffies, een speen en een deken. Ze toverde twee voorleesboekjes tevoorschijn en las papa geduldig voor. Allereerst was het al grappig om te horen dat ze de boekjes bijna letterlijk dicteerde. Lezen kan ze natuurlijk nog niet, maar de verhalen galmen na 100 keer voorlezen door haar hoofd en komen dus moeiteloos haar lieve strotje uit. En toen vervolgde het ritueel zich met: “Lekker slapen nu papa. Oogjes dichtdoen, ik ben wel bij jou. Niet meer praten nu, maar lekker gaan slapen. Anders ben je morgen veel te moe. Als er echt wat is mag je wel roepen, dan kom ik er zó aan”.
Op zulke momenten smelt mijn hart. De woorden die wij al vanaf dat Lena heel klein is aan haar meegeven ’s avonds. Om haar gerust te stellen, doch vriendelijk te verzoeken om echt lekker haar rust te pakken. Met heel veel liefde en aandacht spreek ik ze uit, maar uit haar mondje klinken ze toch het allermooist.