“Wanneer stapte jij over van ledikant naar kinderbed?”, vroeg ik een tijdje geleden aan één van mijn beste vriendinnen. Ze vertelde me dat haar zoon Daan bijna 2,5 was toen hij een ‘echt, groot bed’ kreeg, zoals hij het zelf heel trots omschreef. Dit moment had ook een beetje een praktische inslag, aangezien ze op dat moment zes maanden zwanger was van haar tweede kindje. De kleine meid kon straks mooi in het ledikantje en voor Daan geen jaloerse gevoelens, want hij kreeg immers een super-stoer-grote-jongens-bed.
Groot meisje
Bij ons geen tweede kindje op komst, dus we kunnen helemaal zelf bepalen wanneer Lena over gaat naar een kinderbed. Enerzijds lijkt het me super leuk. Van vriendinnen krijg ik foto’s van hun kleine peuter in zo’n ‘groot’ bed met prinsessendekbed en bijbehorende kussens. Ja, dan kan je me wegdragen, zo lief! Maar Lena zelf lijkt er nog totaal geen behoefte aan te hebben. Op de meeste momenten vindt ze zichzelf al een hele grote dame (Nee mama, je hoeft niet te helpen met schoenen aandoen, dan kan ik al lang zelf. Nee mama, ik hoef niet voorop de fiets, ik kan al lang achterop, ik ben al groot meisje). En trots dat ik ben op dergelijke momenten… zie mijn meisje eens haar eigen gangetje gaan! Maar ook heel regelmatig slik ik een brok in mijn keel weg. Want, waar is mijn baby? Waar is dat kleine frummeltje dat – zo lijkt het – heel kort geleden nog op mijn borst lag te slapen? Ineens staat hier een echt mensje, dat op de meeste momenten precies weet wat ze wil en – vooral – niet wil. Die een sterke eigen wil heeft, zelf kiest wat ze op haar brood wil en me vrolijk weg zwaait bij de opvang: op weg naar haar vriendinnen.
Minihuisje
Maar er zijn gelukkig ook nog momenten waarop ze heel klein is. Deze week na het zwemmen bijvoorbeeld. Eenmaal thuis was ze doodop van anderhalf uur springen, spetteren en kopje onder gaan. Ik kletste honderduit tegen mijn ouders via de Ipad en waar Lena normaal vrolijk mee tettert, kroop ze nu met speen en knuffie bij me op schoot. Haar warme hoofdje tegen mijn schouder, net zoals 2,5 jaar geleden. Op zulke momenten ben ik blij dat ik haar in een ledikant kan leggen. Veilig tussen de spijltjes, in een warm holletje, met kleine dekentjes. Een minihuisje, voor mijn minimensje.
Voor ons toch nog even geen switch naar een kinderbed dus. Er is nog tijd genoeg, Lena begint er vanzelf wel een keer over. En laat ik eerlijk zijn, behalve een weemoedige is er ook een praktische reden. Mevrouw wordt iedere nacht wel een keertje wakker en de kans dat ze dan zelf uit haar bed klautert en om drie uur ’s nachts vrolijk haar speelgoedkist tevoorschijn trekt is 99,9%. Ook dat moment stel ik graag nog even uit:)