Liefste lieveling,
Wat stond je te trappelen vanochtend. Geen spanning, geen traantjes, alleen maar ZIN! Eindelijk naar school! Van tevoren zag ik mezelf al staan: een brok in mijn keel en natte oogjes, want mijn kleine grote meid vliegt (een beetje) uit. Maar het ging anders. Ook bij mij toch vooral heel veel zin en kriebels. Want ik ga natuurlijk mee in jouw gevoel. En als ik zie dat jij er zo klaar voor bent en er zo naar uitkijkt om naar school te gaan, dan kan ik hier alleen maar van genieten. Dus alle drie met een glimlach van oor tot oor!
Vorige week werd je vier jaar, wat een mijlpaal! Een jaar dat weer zo mooi was, bijna niet te geloven. Het samenvatten in een blog is natuurlijk niet te doen, want er gebeurde veel te veel. 365 mooie dagen, dat is niet in 800 woorden te vatten. Hoeft ook niet, want gelukkig hebben we honderden herinneringen in ons hoofd, een dagboek vol letters om terug te lezen, duizend foto’s om terug te kijken en nog eens tientallen verhalen van mensen die je lief zijn. Maar toch… een blogje met wat hoogtepunten is wel op zijn plaats dacht ik zo.
Wat vind ik jou leuk als je 3 (en bijna 4) bent! Ik vind je natuurlijk altijd de liefste, maar deze leeftijd was ook echt een heerlijke. Het was het jaar waarin halve zinnetjes overgingen in complete conversaties tussen ons. ’s Ochtends vroeg in bed, aan de ontbijttafel, op de fiets, in het park, tijdens de lunch, tijdens het spelen, tijdens het avondeten, daarna op de bank, als je al in bed ligt en zelfs als je oogjes bijna dichtvallen… jouw mondje stond dit jaar weinig stil. We voerden echte gesprekjes, je stelde de meest bijzondere vragen (met als hoogtepunt: “Mam, hoe komt een baby in je buik? En mam, hoe komt een baby uit je buik?”), we hadden kleine discussies, maar ook bleek je al in staat om die uit te praten en om afspraakjes te maken om die discussies in het vervolg te voorkomen.
Je maakte 1000 knutselwerken dit jaar. Met glitters, vol kleur, slingers, stickers, lijm, steentjes, schelpen, zand en al het andere dat je maar kan vastplakken op een papier. Altijd vrolijke taferelen, meestal papa, jij en ik als stralend middelpunt. Je sprak steeds vaker af met vriendinnen, waarbij ik nog net een zwaaitje kreeg als ik wegliep. Geen heimwee, alleen maar zin om jouw vriendenclubje verder uit te breiden. Kinderfeestjes volgden, waar we samen cadeautjes voor shopten en waar je vol verhalen van vandaan kwam. We bezochten tig keer de speeltuinen in de stad, waar je het nooit tijd vond om weer naar huis te gaan. Je verzorgde ons honderden optredens op muziek van K3 en Kinderen voor Kinderen. Waar je pas ‘op’ kwam na een uitgebreide aankondiging en afsloot met een diepe buiging en luid applaus. Je koos steeds vaker zelf je outfit in de ochtend, om bij voorkeur iets anders te kiezen dan dat ik voor je had bedacht. En om vervolgens in de middag stiekem naar boven te gaan, om in een mooie prinsessenjurk stralend de trap weer af te komen.
We fietsen honderden kilometers door de stad. Jij druk pratend en wijzend bij één van ons voor op de fiets. En hier in de wijk bij voorkeur op je eigen fiets, waarvan de bandjes heel wat meters gerold hebben. We bezochten weer heel wat koffietentjes samen. Waar een speelhoek steeds minder nodig was, maar een kleurboek of spelletje gezellig bij mij aan tafel voldoende werd. We gingen weer geregeld op vakantie, naar Oerol, naar Frankijk, Maastricht en om de hoek naar ‘tussen Hemel en Aarde’. Waar bleek dat jij op iedere plek binnen 5 minuten op je gemak bent en op zoek gaat naar avontuur en vriendjes.
Dit jaar werd je karakter ook steeds meer duidelijk. Opgewekt, enthousiast, uitgelaten, leergierig, maar ook eigengereid en competitief. Je deelt graag je eten en drinken, je speelgoed delen blijft nog een beetje ingewikkelder. Het jaar waarin je heel wat rende, en wat je dankzij een puffertje ook ‘ineens’ heel goed afgaat. Waarin je het voetbal echt ontdekte, tot groot genoegen van papa. Het jaar waarin je dagelijks refereert aan opa en oma, en duizenden kussen en knuffels met hen deelde. En het jaar waarin je heel wat ‘kinderpriese-eieren’ van hen kreeg en zodoende een hele verzameling kleine frutsels opbouwde. Om die vervolgens ‘echt nooit meer’ te willen wegdoen. En ook het jaar waarin je je bewust wordt dat andere kinderen vaak een broer of zus hebben, maar jij dit heel stellig niet ziet zitten. Want ‘team drietjes’ ben en blijf je alleen met z’n drietjes.
Het jaar waarin je nog steeds geen grote slaper bleek. Waarin je het liefst zo lang mogelijk opbleef, om maar niets te hoeven missen. Waarin je weken lang om half zes wakker was, waardoor we al op de banken stonden toen je een tijdje doorsliep tot half 7. Het jaar waarin je de eerste zes maanden steevast iedere nacht bij ons in bed kroop. Omdat je dat zo gezellig vond, en wij dus ook. Waarin je vanaf het moment dat je ontwaakt ‘aan’ staat en meteen zin hebt in de dag. En in het vertellen van verhalen, terwijl wij nog half in dromenland zijn.
Lieve Lena, het was het jaar waarin jij je naam leerde schrijven en de letters ervan in tig andere woorden herkende en aanwees. Waarin jij ons vroeg om sommetjes met je te oefenen en om je woordjes uit een andere taal te leren. En het jaar waarin je steeds meer de behoefte kreeg om deel uit te maken van een groep. Om je bij andere kinderen aan te sluiten, om mee te doen, om samen te zijn en je plekje te verwerven. En juist dit alles maakt het dat het vandaag ook zo’n vrolijke dag is. Geen tranen bij het afscheid, maar alleen maar zin in dat wat komen gaat! Het was het jaar waarin we 1000 keer trots op je waren, met vandaag als absoluut hoogtepunt!
Liefs mama
