Ik ben zo’n moeder die iedere dag een foto van haar dochter maakt, om zoveel mogelijk van onze mooie momenten samen vast te leggen. Zo’n moeder die trouw iedere week een verhaaltje schrijft aan haar dochter, als een dagboek voor later. En zo’n moeder die iedere paar maanden een foto-album maakt, die dochterlief allemaal meekrijgt als ze ooit (hopelijk duurt dat nog hééél lang!) op zichzelf gaat wonen. Zojuist importeerde ik de foto’s die ik afgelopen maanden op mijn Iphone maakte naar mijn computer (wees gerust: natuurlijk maak ik een dagelijkse back-up in de Dropbox:). Mijn oog viel op een foto van Lena en mij, precies 90 dagen geleden. Een selfie van ons twee, in ons favoriete koffietentje. Het valt me op dat ze al weer zo’n stuk groter is geworden in die 90 dagen. Haar haartjes zijn een stuk langer, haar koppie net weer wat wijzer, haar handjes net iets groter. Oh wat vliegt de tijd!
Hoe mindful ik ook iedere dag, ieder moment, stilsta bij ons samenzijn en hoezeer ik ook geniet van het moment…. de tijd dendert als een stoomtrein door. Elke dag leert Lena weer iets nieuws. Al lang geen baby meer, maar een echt dreumesmeisje. Leek het nog gisteren dat ik die selfie maakte, daar in dat koffietentje… ineens zijn we 90 dagen verder en is popjelief weer veranderd en gegroeid.
Natuurlijk is daar een stukje weemoed, want heel graag wil ik de tijd af en toe even stil zetten. Deze fase is zo leuk! Lena brabbelt hele zinnen, die alleen haar intimi echt verstaan. Ze wil de hele dag niets liever dan fietsen op haar loopfiets, zwemmen met de andere ‘tindjes’ en liedjes zingen over de ‘busssss’. Zo gaaf allemaal… deze periode mag wel eeuwen duren!
Maar zo werkt het natuurlijk niet. En als iemand hier blij om is, dan is het Lena zelf wel. Voor haar kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Ze kan niet wachten tot ze zelf haar rits dicht kan doen (‘is nog beetje moelijk’), zelf kan bepalen wat ze eet (‘saus!’) en zelf mag bepalen hoe laat ze op staat (‘Lena niet meer moe…’). Die tijd stilzetten, dat gaat toch niet lukken. Dus dan maar genieten van alles wat deze dag, deze week, deze fase ons brengt. En terwijl ik Lena laat weten dat het allemaal niet zo snel hoeft: ‘Mama helpt je met de rits, als je iets groter bent kan je het zelf!’, trekt zij me uit mijn weemoed: ‘Kom mama, deze fase is leuk, maar het wordt alleen nog maar leuker!’
Ik ben Sanne. Moeder van het mooiste meisje van de wereld. Sinds mijn dochter geboren is praat ik over niets liever dan haar. En over andere dingen die met het moederschap te maken hebben. Mijn humor is gelukkig niet verdwenen sinds mijn bevalling, sterker nog: mijn dochter vindt me hilarisch. En dus schrijf ik mijn gekkigheden, mijn verbazing en de dingen die ik meemaak hier op New Mama.
Beeld boven: Pinterest